Kiedy literatura staje się przeżyciem- ,,Dziady cz. II"

W naszej szkole odbyły się niezwykłe zajęcia poświęcone ,,Dziadom cz. II” Adama Mickiewicza. Tym razem nie była to zwykła analiza tekstu, lecz prawdziwe spotkanie z literaturą — głębokie, poruszające i angażujące wszystkie zmysły.

Uczniowie czytali dramat głośno, dzieląc się rolami i wcielając w postacie Guślarza, Starca, Dziewczyny i Widm. Każdy głos niósł emocje, a modulacja tonu, pauzy i szept budowały napięcie i nastrój. Sala lekcyjna zamieniła się w teatralną przestrzeń: światło zgasło, zapłonęły świece, a w powietrzu unosiła się atmosfera tajemnicy i zadumy.

Niektórzy uczniowie przygotowali stroje inspirowane ludową tradycją. Pojawiły się peleryny, lniane koszule, chusty i wianki. Dzięki temu tekst Mickiewicza stał się nie tylko słowem, ale także obrazem i gestem — żywym doświadczeniem, które poruszało wyobraźnię i serce.

Taka forma pracy z lekturą niesie ze sobą wiele wartości edukacyjnych:

-uczniowie słyszą, widzą, czują i współtworzą literaturę, co sprzyja głębszemu zrozumieniu i zapamiętaniu treści,

-wcielając się w postacie, uczą się odczytywać emocje, intencje i symbolikę utworu,

-praca z głosem, intonacją i rytmem tekstu wzmacnia świadomość językową i ekspresję,

-wspólne czytanie w podziale na role uczy słuchania, reagowania i szacunku dla różnych perspektyw, 

-Dziady stają się okazją do rozmowy o polskich obrzędach, duchowości i pamięci pokoleń.

Zajęcia były także okazją do refleksji nad tym, że literatura to nie tylko zapis słów, ale przestrzeń spotkania: z emocjami, historią, kulturą i samym sobą. ,,Dziady cz. LL” przestały być tylko obowiązkową lekturą, lecz stały się mostem między przeszłością a teraźniejszością, między słowem a przeżyciem.