Pozwól sobie poczuć... Skontaktuj się ze swoimi emocjami

Płacz, krzycz, kochaj...ale nie krzywdź innych. Pamiętaj, że wszystkie emocje są nam potrzebne, nawet te nieprzyjemne. 

Mogą nas informować, ostrzegać, przynosić ulgę. 

Nie pozwól jednak na to, aby one kierowały twoim życiem. 

Dlatego warto je zidentyfikować, oswoić i nauczyć się o nich mówić.

Na swoich lekcjach uczę gimnazjalistów nazywać emocje. 
Dzięki temu bogacą słownictwo i dostrzegają bogactwo uczuć. Zależy mi na tym, aby potrafili nazwać to, co w danej chwili czują. Nie zapominam o tym, aby uzasadniali swoją wypowiedź, bo dzięki temu kontaktują się ze swoimi emocjami.

Korzystam w tym celu z przygotowanych przez siebie kart emocji.

W jaki sposób je wykorzystuję?

 Oto kilka zastosowań.

1. Lekcja po dłuższej przerwie, np. po feriach zimowych.

Rozkładam karty na środku, tak, aby były widoczne dla uczniów siedzących w okręgu. Pozwalam im podchodzić, oglądać je i swobodnie wybierać. Jeśli jest taka konieczność, to wyrażam zgodę na zamiany kart między uczniami. Każdy może wziąć tylko jedną i wrócić na swoje miejsce. 

Uczeń odpowiada na poniższe pytania, pokazując w tym czasie wszystkim swoją kartę.

Co czujesz? Kiedy ta emocja się pojawiła? Z jakiego powodu?

Następnie uczniowie wstają i "ściągają z siebie kombinezon emocji".

2. Odgrywanie scenek. Rozmowa po obejrzeniu.

Uczniowie podchodzą do rozłożonych kart i wybierają tę, która według nich najtrafniej ją ilustruje. Ponieważ zadane pytania dotyczą wielu postaci, wcześniej mówię im, kogo mają obserwować. Do podziału stosuję różne techniki, ale o tym napiszę innym razem.

Co czuł bohater/ bohaterka? Z jakiego powodu?

Co czułeś/ -aś odgrywając rolę? Dlaczego?

Co czułeś/ -aś obserwując kolegów/ koleżanki? Jak była tego przyczyna?

3. Redagowanie opisu przeżyć wewnętrznych.

Wybieram kilka fragmentów lektury, w których zdarzyło się coś wyjątkowego w życiu bohatera.

Ilość fragmentów zależy od liczby grup, które będą na lekcji pracować.

Każda grupa otrzymuje inny. 

Ponadto grupa zostaje wyposażona w kopertę, w której znajdują się nazwy różnych uczuć. 

Uczniowie czytają tekst i określają uczucia bohatera/ bohaterki, dokonując wyboru emocji z rozsypanki wyrazowej. Po wykonaniu zadania pisemnego do publicznej prezentacji wybierają trzy karty emocji. 

Kiedy uczniowie pracują w grupach, ja przypinam karty magnesami do tablicy. Wówczas  są widoczne dla wszystkich i wybór odbywa się na naszych oczach.

W kopercie znajdują się nazwy następujących emocji:

złość, desperacja, frustracja, furia, gniew, irytacja, niechęć, nienawiść, oburzenie, poddenerwowanie, pogarda, pragnienie zemsty, rozdrażnienie, szał, uraza, wkurzenie, wściekłość, wzburzenie, zacietrzewienie, zdenerwowanie, zniecierpliwienie, radość, beztroska, błogość, czułość, docenienie, ekscytacja, entuzjazm, euforia, odprężenie, ożywienie, podniecenie, przyjemność, rozbawienie, satysfakcja, serdeczność, spełnienie, sympatia, szczęście, ulga, wdzięczność, wesołość, zachwyt, zadowolenie, życzliwość, smutek, apatia, ból, cierpienie, depresja, gorycz, melancholia, przybicie, przygaszenie, przygnębienie, rozpacz, zawód, zmartwienie, zranienie, żal, żałoba, strach, bojaźliwość, lęk, niepewność, niepokój, nieśmiałość, obawa, ostrożność, panika, podejrzliwość, popłoch, powściągliwość, przerażenie, trwoga, wahanie, zagubienie, akceptacja, bezradność, bezsilność, duma, dyskomfort, litość, miłość, napięcie, niezadowolenie, obojętność, oszołomienie, poczucie bezpieczeństwa, poczucie krzywdy, poczucie niższości, poczucie odrzucenia, poczucie straty, poczucie winy, poczucie własnej wartości, podziw, pogarda, rozczarowanie, równowaga, skrępowanie, spokój wewnętrzny, tęsknota, trauma, troska, ufność, ulga, uwielbienie, upokorzenie, współczucie, wstręt, wstyd, wyrzuty sumienia, zakłopotanie, zaskoczenie, zazdrość, zdziwienie, zmęczenie, znudzenie, zszokowanie.

Nie zamykaj się na emocje. Daj sobie prawo do własnych uczuć. Po prostu bądź człowiekiem.