Nie mogę zobaczyć, ale mogę dotykać i czuć- warsztaty, które otwierają oczy
Zorganizowane przeze mnie warsztaty zmierzały do poznania sposobu
funkcjonowania osób z dysfunkcją wzroku, ich potrzeb i możliwości.
Zaplanowane zadania udało nam się w pełni zrealizować dzięki pomocy przedstawicieli Polskiego Związku Niewidomych. To oni skontaktowali nas z bohaterką wywiadu i udostępnili gadżety, które urozmaiciły zajęcia.
Dziękuję także nauczycielce z Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Dzieci Niewidomych w Owińskach, dzięki której rozpoczęliśmy korespondowanie z uczniami niewidomymi.
Zaplanowane zadania udało nam się w pełni zrealizować dzięki pomocy przedstawicieli Polskiego Związku Niewidomych. To oni skontaktowali nas z bohaterką wywiadu i udostępnili gadżety, które urozmaiciły zajęcia.
Dziękuję także nauczycielce z Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Dzieci Niewidomych w Owińskach, dzięki której rozpoczęliśmy korespondowanie z uczniami niewidomymi.
Wyznaczyłam sobie następujące cele:
- Kształtowanie postaw społecznych opartych na otwartości, tolerancji i empatii wobec osób niepełnosprawnych wzrokowo,
- Zwiększenie integracji osób niewidomych ze środowiskiem społecznym oraz poprawienie ich funkcjonowania w tym środowisku,
- Przygotowanie społeczeństwa do udzielania właściwej pomocy osobom z dysfunkcją narządu wzroku, zauważenie ich problemów.
1) Wywiad z przedstawicielem Polskiego Związku Niewidomych
Przygotowanie zestawu pytań do osoby niewidomej lub słabo widzącej. Opublikowanie wyników rozmowy na szkolnej gazecie "Arkadia" oraz na portalu https://youngface.tv/nie-moge-zobaczyc-ale-moge-dotykac-i-czuc/
2) Rozpoznawanie przedmiotów używanych przez osoby niewidome/ słabo widzące przy zamkniętych oczach
Obejrzenie i wypróbowanie gadżetów z otwartymi oczyma. Ocenienie ich funkcjonalności. Wypróbowanie działania.
3) Nawiązanie kontaktu ze szkołą, w której uczą się uczniowie niewidomi. Korespondencja z uczniami. Otrzymanie listów pisanych przy pomocy alfabetu braillea. Poznanie wymienionego alfabetu. Odszyfrowanie tekstów listów i zredagowanie odpowiedzi.
4) Obejrzenie filmików edukacyjnych podpowiadających, jak pomóc osobie niewidomej, jak się zachowywać w jej obecności, jak być jej przewodnikiem.
5) Podpisywanie zeszytu przez uczniów przy pomocy
alfabetu braillea. Tłumaczenie cytatów/ sentencji na zapis zrozumiały dla niewidomych.
alfabetu braillea. Tłumaczenie cytatów/ sentencji na zapis zrozumiały dla niewidomych.
6) Ćwiczenia w nawlekaniu igieł przeznaczonych dla niewidomych i słabowidzących oraz przyszywaniu guzików przy pomocy instrukcji przewodnika.
7) Sfotografowanie takich miejsc w naszym mieście, w których zaobserwowaliśmy udogodnienia dla osób niewidomych i słabo widzących. Rozmowa na temat tego, jakie są potrzeby członków Polskiego Związku Niewidomych i co należałoby jeszcze w Dębnie dostosować. Zgromadzenie materiału na padlecie. 
8) Demonstracja gry dla niewidomych- warcaby i szachy. Próba gry przy pomocy instrukcji przewodników. Formułowanie wniosków wynikających z dotykania gry i jej przebiegu.
9) Akcja szkolna- rozwieszenie w całej szkole cytatów/ przesłań, których celem jest otworzenie oczu młodzieży i dzieci na obecność osób niewidomych w naszym otoczeniu. Odczytanie refleksji, zastanowienie się nad swoim postępowaniem. Dostrzeżenie, że brak stuprocentowego wzroku sprawia, że oczy serca i duszy zyskują, np.
Piękna świata nie widzę, jednak słyszę je bardzo wyraźnie. Jestem niewidomy.
Masz mnie na wyciągnięcie ręki, jednak w patrząc w moją stronę, jesteś niewidomy.
10) Głośne czytanie utworu "Katarynka" na lekcji języka polskiego. Nowela Bolesława Prusa ukazuje problem życia ludzi niewidomych- ich codzienne trudności, bezsilności wobec losu, zmaganie z chorobą, kłopoty ze zdobyciem pieniędzy na leczenie, a także stosunek ludzi zdrowych do ludzi chorych.
„Mizerna dziewczynka oparłszy głowę na ręku położyła się prawie na wznak w swoim oknie - i - szeroko otwartymi oczyma patrzyła prosto w słońce. Na jej twarzyczce, zwykle tak nieruchomej, grały teraz jakieś uczucia: niby radość, a niby żal...
- Ona nie widzi! - szepnął mecenas opuszczając binokle. W tej chwili doświadczył kłucia w oczach na samą myśl, że ktoś może wpatrywać się w słońce, które ziało żywym ogniem.”
Wierzę, że warsztaty pomogą w integracji osób z niepełnosprawnością wzrokową ze środowiskiem uczniów pełnosprawnych.
Zrobię wszystko, aby młodzi ludzie zrozumieli potrzeby i ograniczenia wynikające z dysfunkcji wzroku.
Zrobię wszystko, aby młodzi ludzie zrozumieli potrzeby i ograniczenia wynikające z dysfunkcji wzroku.
Mam nadzieję, że moi uczniowie przełamią lęk we wzajemnych kontaktach, a zdobyte informacje na temat właściwej pomocy osobom niewidomym zaowocują zachowaniami wynikającymi z empatii i otwartości.
Już dziś uczniowie zauważyli, że w przestrzeni naszego miasta wiele trzeba zmienić, by dostosować ją do potrzeb osób niewidomych.
Naszym celem jest uzyskanie certyfikatu "Szkoły przyjaznej osobom niewidomym".
Komentarze
Prześlij komentarz