Scenariusz wieczoru poetyckiego CZŁOWIEK TO BRZMI DUMNIE

Scenariusz wieczoru poetyckiego

CZŁOWIEK TO BRZMI DUMNIE

Konferansjer 1: „Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce”. Czy kiedykolwiek zastanawiali się Państwo nad głębszym znaczeniem tego stwierdzenia? Czy naprawdę my, ludzie, jesteśmy świadomi wszystkiego, co się wokół nas dzieje? Nie sądzę, żeby tak było.

Konferansjer 2:  „Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce”- słowa te wypowiedział rzymski poeta, żyjący w starożytności, Terencjusz. Były one przewodnim tematem całej epoki renesansu. Stwierdzenie filozofa bardzo różnie jest rozumiane przez społeczeństwo. Posłuchajmy, jak odczytują je przedstawiciele współczesnego młodego pokolenia.

Doczekać się spełnienia (Angelika Dereń)

Mam marzenia.
W mej głowie
 są ich tysiące.
Wiem ,
zbyt wiele bym od życia chciała.
Lata płyną,
czas ucieka…
Czy się kiedyś spełnienia
tych marzeń doczekam?

Ach, mej miłości opiewać się nie da (Farida Sayeed)

Gdybym ptakiem była i latać umiała,

Skrzydłami, bym ruszała w twej melodii rytm.

Gdybym motylem była wolność, bym oddała,

Aby przy tobie żyć.

Człowiekiem jestem, więc cóż dać Ci mogę?

Serce spragnione twych gestów,

Myśli wypełnione twymi słowami,

Duszę przepełnioną Tobą.

Czy tyle wystarczy, by zatrzymać Cię przy sobie?

Cóż, więcej dać Ci mogę?

Jesteś podstawą mego szczęścia.

Cichą ostoją mych niespełnionych snów.

Jesteś natchnieniem nakłaniającym do działania.

Mą miłością i sensem życiowych dróg.

Konferansjer 1: Zastanówmy się, czym dla nas, ludzi XXI wieku, jest człowieczeństwo? Według francuskiego pisarza Jeana Brullera „Człowieczeństwo nie jest stanem, w którym przychodzimy na świat. To godność, którą trzeba zdobyć.”. Człowieczeństwo odróżnia nas, ludzi, od zwierząt. Człowiek potrafi myśleć. Jest on istotą, która czuje. Potrafi kochać, choć nie zawsze umie to okazać. Człowiek może być szczęśliwy lub smutny. Aby w pełni „być człowiekiem”, należy przejść przez życie, czerpiąc z niego jak najwięcej, doświadczając wszystkich radości i smutków. Wysłuchajmy poetyckich definicji autorstwa przedstawicieli młodego pokolenia.

Ja (Kowalska Paula)
Jestem pustką,
Brzmieniem ciszy,
Oddechem w próżni,
Nocnym słońcem,
Wrzącym lodem,
Bezbarwnym kolorem.
Niczym dla Ciebie,
Wrogiem myśli,
Snem na jawie,
Początkiem końca

     Mama (Anita Piotrowicz)
Mamo moja miła,
Mamo moja litościwa,
Ty wiesz o tym,
Że Cię wołam
Ty wiesz o tym,
Że Cię kocham.
W chwilach ciężkich i żałosnych
W chwilach już mniej dziś znaczących.
Ty pomożesz mi w złej chwili,
Ty doradzisz i dasz siły.
Ty mnie kochasz w tym momencie,
W każdym roku i rozpędzie.
Ja Ci krzywdę wyrządziłam, wiem jak boli...
Ty wybaczasz  mi  te rzeczy,
Które czasami Cię bolały.
Ja nie chciałam Cię urazić,
Tylko chciałam Cię rozbawić
od tych rzeczy które cię bolały,
Od tych chwil już nie znaczących.
Ja przepraszam za to wszystko,
I Cię kocham ponad wszystko.

          Uczucia (Farida Sayeed)

Nie powiem Ci że kocham,

Bo bym skłamała.

Nie przysięgnę że będę

Choćbym chciała.

Myślisz że mnie znasz.

Dużo w tym sprzeczności.

Prowadzę zawiłą drogę w rzeczywistość.

Moje uczucia zasnęły,

Zimnem obdarzone.

Już na zawsze pozostaną nieposkromione.

To ja jestem dyktatorką.

Będę kierowała.

Najprostsza ucieczka?

Metoda podporządkowania.

Konferansjer 2: Niektóre zachowania ludzkie stają się zwierzęce i tak bardzo odległe od zwyczajowych ludzkich norm postępowania. Przykład? Czy o kimś, kto w swoim życiu zabił mnóstwo osób i co gorsza, sprawiało mu to przyjemność, możemy powiedzieć, że jest on „w pełni człowiekiem”? Nie wydaje mi się. A przecież najważniejsze przykazanie mówi, że należy miłować bliźniego swego, jak siebie samego! Nie rozumiem tego, jak z premedytacją można zabić drugiego człowieka i mieć z tego przyjemność?!

Konferansjer 1:  Ludzie w dzisiejszych czasach są zbyt zajęci sobą, aby być po prostu... ludźmi! Ludzkie zachowania odchodzą w zapomnienie, bo nie pasują do schematu zachowań XXI wieku. Jesteśmy na tyle zajęci swoimi sprawami, że nie potrafimy rozejrzeć się wokół siebie i dostrzec drugiego człowieka. A jak można być człowiekiem, jeśli nie żyje się z innymi ludźmi? Johann Wolfgang Goethe, niemiecki poeta, twierdził, że „Tylko w zbiorowości poznajemy naturę: tylko zbiorowo przeżywamy prawdziwe człowieczeństwo”, a ja w pełni się z nim zgadzam. Zapraszam do wysłuchania refleksji gimnazjalistów.

Nie marnuj czasu (Farida Sayeed)

Każda chwila uczy nas jak żyć.

Każda sekunda odbija się rzeźbą na naszym życiorysie.

Momenty dobre podpowiadają nam kim być,

A złe chwile odbijają się na psychice.

Łapiąc czas w ręce, zegar biologiczny zatrzymujemy.

Obce stają się sytuacje, w których się poddajemy.

Jak motyle, wolni ster przejmujemy.

Otwiera się przed nami pole możliwości,

Których  kosztujemy.

Nikt nam nie powie, kim w przyszłości będziemy.

Wciąż sami na siebie się zdajemy.

Żyjemy wśród własnych niezależnych planów.

Chwytając dzień, choć na chwilę wcielamy się w swego losu panów.

Każdy sam swoją codzienność kształtuje.

Dni lecą szybko, czas nie próżnuje.

Wszystkie wartości na sekundy przeliczamy.

,,Czas leczy rany’’ – jak zaklęci powtarzamy.

Uwierz, życie jest piękne! (Angelika Dereń)

„Szczęście jest daleko.”
To stwierdzenie jest pomyłką,
Ono czeka na Ciebie,
Tylko wyciągnij po nie rękę!

„Nie do nas należy życie.”
 To jest kłamstwem,
Los jest wyłącznie w naszych rękach,
Wystarczy tylko  w to uwierzyć!

„Życie jest bez sensu.”
Cóż za absurd!
Docenisz piękno istnienia,
Jeśli będziesz cieszyć się z tego co masz!

Uczucia są dla ludzi.
Dzięki nim życie przyjemniejsze!
Uwierzcie!  Kochać i być kochanym -
to jest w życiu najpiękniejsze!

Księżycowe życzenia (Paula Kowalska)
Okryj mnie szatą nocy,
Zamknij moje usta księżycowym pocałunkiem.
Zostańmy tu na zawsze, jak małe dzieci
Pogrążone w beztroskim śnie.
Kochajmy się tak,
Aby przez wieki nikt o nas nie wiedział.
Bądźmy dla siebie w ciemności,
Ukryci za zamkniętymi drzwiami marzeń…

Jeśli chcesz, zamieszkaj w moim sercu,
A ja zarygluję je od środka.
Będziesz czuł, jak moja miłość wiruje
Niczym łagodny taniec drzew,
A każda komórka szaleje
Dzięki Twojej obecności

Farida Sayeed

Kochać?

Miłość?

Ale tu i teraz.

Wierność,

Bez słów,

Po prostu jedność.

Zakochanie, ale tylko w całości.

Dwie dusze zawinięte w skrzydłach namiętności.

Czas, na wyłączność, dla nas będzie płynął.

Historia?

Nie naszą będzie podstawą.

Polecimy z wiatrem,

Życie będzie zabawą.

Więc kochaj, jak tylko potrafisz.

Naznacz uczucia swego cele.

W miłości serce jest bogiem,

W życiu przygłuszonym echem.

Konferansjer 2: Pisarze na całym świecie poruszają w swoich utworach temat człowieczeństwa. Przykładem takiej książki jest „Folwark zwierzęcy” Georga Orwella. Publikacja opowiada o zwierzętach, które nie chcą być dłużej wyzyskiwane, poniżane i głodzone przez nieodpowiedzialnego gospodarza folwarku. Rozpoczynają one rewolucję przeciwko ludziom, w celu stworzenia demokratycznego państwa, w którym wszystkie zwierzęta są sobie równe. Na czele buntu stoją świnie. Wkrótce jednak, państwo stworzone przez zwierzęta, staje się państwem totalitarnym, w którym to świnie są dyktatorami. Ich rządy niewiele różnią się od tego, co czynili ludzie. Ustanowione przez zwierzęta przykazania całkowicie się zmieniły. Przykazanie „Wszystkie zwierzęta są równe” brzmiało „Wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre są równiejsze od innych”. Świnie zachowywały się jak ludzie.

Konferansjer 1: Książka Georga Orwella ukazuje ludzi w złym świetle, ale mówi prawdę! Ludzie zabijają zwierzęta dla swoich własnych korzyści. Czy to właśnie jest humanitarne postępowanie? Dla mnie ta sprawa jest bardzo prosta. Ludzie uważają za humanitarne wszystko to, co pasuje do ich schematów zachowań, tak zwanych norm etycznych. Niehumanitarne jest zabicie psa, kota w celu skonsumowania go, ale do świń to już się nie zalicza. Niehumanitarne jest trzymanie zwierząt w klatkach w cyrku, jeżdżenie z nimi po świecie i pokazywanie ich publiczności, ale zoo to co innego. Zbrodnią względem ludzi jest aborcja i eutanazja, ale jeśli chodzi o zwierzęta, jest to naturalny sposób zmniejszenia liczebności gatunków. Przecież to jest zupełnie absurdalne! Zastanówmy się, czego naprawdę chcemy! Oto refleksje bohaterów dzisiejszego spotkania.

Kryształowa miłość- Farida Sayeed

Kiedy był przy mnie, nic innego znaczenia nie miało.

Jego ciepło moje wnętrze wypełniało.

Jak wiosna do życia przyrodę pobudza,

Tak  ze mną poczynały jego uczucia.

Bezinteresownie otulał mnie promieniami.

W ogniu płonęłam pod jego skrzydłami.

Bezpieczna, szczęśliwa..

Czas się zatrzymał, stanął na wieki.

Obce były miłosne udręki.

Zamknięta wśród marzeń własnego świata,

Mogłabym tak trwać przez długie lata.

Spójrz na siebie obiektywnie (Angelika Dereń)

Będąc złym, nic nie zyskasz!
Spójrz na siebie obiektywnie.
Kpisz z miłości?
Jesteś pełen zazdrości?
Nie widzisz ludzkich łez?
Człowieku, zmień się!
Pamiętaj!
Będąc złym, nic nie zyskasz…

Podróż (Paula Kowalska)
A ja dalej idę,
Mijam milion różnych dróg.
Bosymi stopami po złotym piasku…
Moje rozwiane włosy,
Fal morskich dziki szum…
Byłbyś tu, gdybyś tylko mógł?

Kolejna ścieżka. Zobacz, pada deszcz.
Widzę ogniste serce jak przez mgłę.
Czuję, że należy do Ciebie,
Więc zaczynam kolejny bieg…
Nim zdążę w strumieniu myśli
Ono zamknie się.

Zapamiętałam pewien sen.
Byliśmy w małym raju
Wśród świeżych róż,
Budzących każdy zmysł.
To było nasze małe niebo.

Skarbie, Ty jeden zawsze wiedziałeś,
Że jestem delikatna jak kwiat.
Rozumiałeś, że moje uczucia
Zbyt zawiłe są, na ten okrutny świat.

Tyś, mej miłości ostoją- Farida Sayeed

Obiecaj, że zostaniesz już na zawsze.

Obiecaj, że twój uśmiech będzie tylko dla mnie.

Zaklęta słowami wzdycham do Ciebie,

Owładnięta marzeniami, tęsknie.

Przecież miłość jest dla nas.

Tyś mi ją stworzył.

Przecież mnie kochasz,

Przecież mnie pragniesz.

Zachodnim słońcem i nocą gwieździstą

Delikatnym powiewem i silnym wiatrem.

Pragnę wypełniać twe serce, twe ciało,

Byś był na zawsze i tylko dla mnie.

Konferansjer 2: Przyjrzyjmy się jednemu z wielu problemów, które nas, ludzi, dotyczyć powinny. Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, jak wielką wagę w społeczeństwie odgrywa kwestia bezdomności.  Musimy zdawać sobie sprawę, że wielu z nich samemu wybrało drogę, którą podąża. Czy my, ludzie, możemy im jakoś pomóc? Oczywiście. Potrzebne są: dobre serce, wytrwałość i przede wszystkim pomoc miasta, gminy, państwa. Niezbędne są chęci i dobra wola.

Konferansjer 1: Ciało czy dusza? Co ważniejsze w człowieku? Większość z nas zapewne twierdzi, że odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta.  Bez zastanowienia powiedziałaby, że dusza w człowieku jest ważniejsza. Jednak czy na pewno to, co mówimy, zawsze jest zgodne  z naszymi przemyśleniami? Nie sądzę, żeby tak było. Zapraszam do wysłuchania utworów, w których uczniowie zdradzają swoje plany na przyszłość.

Lepsze jutro (Angelika Dereń)
Zapomnieć o bólu,
Pamiętać wszelkie radości,
Śmiać się z kłopotów,
Żyć chwilą.
Taki plan mam na jutro.
Mieć nadzieję,
Wierzyć w siebie,
Kochać,
Zamiast nienawidzić. 
Taki mam plan…
Taki plan na lepsze jutro…

Wędrowiec (Katarzyna Kochanowska)

 Dokąd samotny wędrowcze podążasz ?

Dokąd obolałe niosą cię nogi ?

Dlaczego od życia niczego nie żądasz?

Idziesz na oślep, nie wybierasz drogi ?

Podnieś swe męskie czoło do góry !

Świat nie kończy się na niej

Ramieniem rozgoń rozpaczy chmury

I śmiało przez życie idź dalej.

Spójrz wokół siebie

Jak świat zmienił się, gdy nie było ciebie.

Jakąś wybierz drogę, zapomnisz, co przeżyłeś,

A będzie lepsza niż ta, z której zawróciłeś.

               (Paulina Kowalska)
Marzenia

Delikatne kryształki zastygłe na bladym policzku.
Niepotrzebne serce leżące w drewnianej szkatułce,
Która już nigdy nie może zostać otwarta.
Plączące się niespełnione sny dawno okryte przez mgłę.

Byłam sobie ja

Związana siatką nierealnych marzeń.
Szukałam swego dnia, czekałam na okazję….
Wierzyłam, że w końcu coś się stanie.
Tkwiąca wśród setek metafor,
Rozmawiałam po cichu sama ze sobą
O kolejnym rozczarowaniu.
Czułam jak krwawiło me serce
I dziwiłam się, gdy wołało miłości jeszcze.
Coraz bardziej bałam się uczuć,
Ale żyła we mnie pusta nadzieja,
Że zasługuję na fragment szczęścia,
W które opływa ten świat…

Rozpal ognisko nadziei (Angelika Dereń)

Co robić, by być człowiekiem lepszym,
by jak dziecko widzieć świat w kolorach tęczy?
Wystarczy mały płomień nadziei,
by świat stał się piękniejszy.
Zawiodłeś na kimś się?
I teraz poddasz się?
Człowieku, obudź się!
To jeszcze nie jest Twego życia kres!
Z ziemi podnieś się
i uwierz w siebie.
Nie narzekaj na zły los,
bo on zależy wyłącznie od Ciebie!

Konferansjer 2:  Najcenniejsza w każdym człowieku powinna być dusza, choć ludzie bardzo często nie chcą, czy nawet nie potrafią jej dostrzec. Środki masowego przekazu- prasa, Internet, telewizja- mogą wprowadzić człowieka w błąd. Ideały piękna, przyjęte przez media, takie jak wychudzone modelki, wybielone komputerowo zęby czy zretuszowane twarze sprawiają, że zwykli, nieidealni ludzie, chcą się otaczać tylko pięknymi osobami. Widzimy tylko to, co na zewnątrz. Takie "kalectwo" oczu powoduje, że w swoim życiu tracimy wielu wspaniałych i naprawdę wartościowych przyjaciół oraz znajomych. Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że wystarczy jeden rzut oka i już szufladkujemy ludzi, o każdej osobie mamy wyrobione zdanie, choć nigdy w życiu nie zamieniliśmy z nią słowa. Lis w książce pt. "Mały Książę" powiedział: "Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu. Dobrze patrzy się tylko sercem", a ja w pełni się z nim zgadzam, tak jak młodzie, która prezentuje siebie w swoich utworach. Starajmy się dostrzec wnętrze człowieka, zanim go osądzimy. To od duszy zależy, jak potoczy się nasze życie i jakie decyzje w nim podejmiemy.

 Posłuchajmy, co sądzi na ten temat polska młodzież.

Cienie (Paula Kowalska)

Witane słonecznym uśmiechem
Cienie kochanków topoli.
Radosne, zwiewne i lekkie
Tańczą na złotej alei.
Fruwają pomiędzy chmurami,
Ku ziemi z deszczem wracają.
Milczącą pieśnią aniołów
Na szklanych skrzypcach grają.
Żyją od świtu do nocy,
Potem w mroku się kryją.
Wirują w swej melancholii
W sukniach ze skrzydeł motyli.
Kreują świeże marzenia
W tafli kałuży widziane.
Kochają swoje topole,
Odbicia niezapomniane…

Chwila (Angelika Dereń)

Spojrzała na niego,
a on na nią.
Chwila ta krótka, 
lecz oboje dobrze ją pamiętają.
Iskra w jego oku,
w jej sercu płomień nadziei.
Krótka chwila,
a tak wiele znaczyła,
piękna chwila…
Iskra płomień rozpaliła
i nigdy nie zgasiła…

Ucieczka (Katarzyna Kochanowska)

Wejść w nicość,

Zamknąć się w ciszę, zasłonić od słońca

W mroku zanurzyć wnętrzności swej duszy

W otchłań spokoju, którego czas nie ruszy.

Zamknąć się, zapaść, odizolować.

Jednak przed człowiekiem, niestety,

 nie można się schować.

Nie mów mi że wszystko wiesz.

Kiedy mój świat tonie w tysiącach łez.

Wierzyłam w dobro, wśród naiwnych słów.

Zatraciłam wszystko znów.

Magiczny kwiat (Paula Kowalska)

Zaczarowany kwiat ludziom w głowach mota.
Spleciony marzeniami, błyszczy płatkami ze złota.
Przyciąga motyle zwiewnymi listkami.
Rośnie tylko chwilę, pomiędzy ludzkimi myślami.
Barwi rzekę pragnień tęczowym kolorem,
Z gracją nas obserwuje, dzieląc się humorem.
Ogrzewa się słońcem, piękniejszy z każdym dniem.
Zawieś na nim oko, ten kwiatek to nie sen.

…(Farida Sayeed)

Potknęłam się o własny życiowy próg

Brak szczęścia odbił się na mnie czkawka losu.

Zapragnęłam radości, zamiast tego,

fatum zgotowało mi pokaz nieprzewidywalności

zostałam sama na rozdrożu dróg,

wpadłam w sidła wielu bogów.

Zostałam sama wśród nieurodzaju,
Już nikt nie wskaże mi drogi do raju.

Konferansjer 1: Im więcej chwil mam za sobą, zarówno tych dobrych, jak i tych złych, tym bardziej ludzkie postawy, zachowania wydają mi się zupełnie obce. Nie rozumiem wszystkich czynów oraz motywów ludzkich postępowań. Pewnie dlatego nie czuję, że wszystko, co ludzkie, jest mi dobrze znane.

Wejść w teraźniejszość (Katarzyna Kochanowska)

Wejść w teraźniejszość...

Ogród wiecznie zielony,

Gdzie sny spływają

Błękitnym welonem,

Gdzie kwitną marzenia

Jak róże czerwone,

Gdzie wszystko jest znane,

Po nocach wyśnione.

Wejść w teraźniejszość...

Ogród dobroci bez końca,

Pełen miłości,

Spokoju i słońca.

Wejść i zostać pośród cudnych

Kwiatów - marzeń.

Zostawić przyszłość

Szary, smętny obraz...

Konferansjer 2

Dziękujemy wszystkim gościom za przybycie, a naszym koleżankom i kolegom życzymy sukcesów  w dziedzinie twórczości poetyckiej.

Uwaga: Utwory poetyckie napisały moje uczennice :)